سفیر الحب

غزل بخشش

شیطانی صفت چون مور، دیوانه خروشیده

خنجر می زند بر رخِ، دل های ستمدیده

پروانه نگو پرواز، نیشت می زند زنبور

نادانی چو دیو از دور، منفور و نکوهیده

انسان نبود از اصل ،هر کس به خودش مغرور

سر دردِ دل غمباز، از فقر نپرسیده

انسان انیسش کیست، جز عدل و وفاداری

بی عقل چو دیوار است، در قلب جفا دیده

انسان جمالش چیست، زیبایی و رویا نیست

تقوا و امان از یار و اعمال پسندیده

انسان که کمالش آه، دلسوزی و به روزی

کرسی که مکانش نیست، زروار نچسبیده

انسانِ درونش جان، جسم است و تعبّد خیر

گویا که خدا خالق ،و مخلوق پرستیده

انسان و اطاعت نور در پیکرِ اشکی شور

تعظیم به جز الله ، مذموم و خشکیده

آن کس به بشر نزدیک، گر دیده بپوشاند

حیوانی صفت حاشا ، گر عزم نجوییده

انسان به فغان و جان خوشتیپ و خوش باور

بد خلقی و بد جنسی ، صد بار نترسیده

اوهام و خیالی تلخ ، در باور محتاجان

بسپار دل و مدلول پندار شفا دیده

پرونده که دست توست ، بدبین نشو قاضی

این دین سرای توست دل دار نه غمدیده

یا رب تو مجالی ده بخشش که قرار توست

بگذر زگناه دوست از ترس نخوابیده

جاسم ثعلبی (حسانی) 21/08/1394

12/11/2015